niedziela, 26 lipca 2009

Ciasto brzoskwiniowe z kandyzowanym imbirem. Weekendowa cukiernia #9.


Dziewiąte wydanie Weekendowej Cukierni upływa (w moim wypadku) pod znakiem imbiru i brzoskwiń. Kasiac z bloga Pokrojone i Doprawione – zaproponowała super fajne ciacho, któremu tym razem oprzeć się nie potrafiłam. A musicie przyznać, że w opieraniu jestem całkiem niezła, bowiem jest to mój pierwszy udział w Weekendowej Cukierni (prawdę mówiąc, drugi, ale tego pierwszego prawdziwego razu nie liczę, bo pech chciał, że debiut był nieudany i wpis na blogu się nie pojawił).

Propozycja Kasi na brzoskwiniowe ciasto z kandyzowanym imbirem – spodobało mi się od pierwszego spojrzenia na przepis. Bardzo lubię korzenne wypieki, a to ciasto za sprawą przypraw: cynamonu i imbiru – właśnie takie jest. Dodatek kandyzowanego imbiru stanowił tylko dodatkowy atut. Swego czasu, sama, domowym sposobem przygotowałam ten słodko – ostry przysmak, który od czasu do czasu właśnie w podobnych wypiekach lądował. Nic nie stało na przeszkodzie, by teraz uszczuplić trochę zapasów. :)
No więc ciasto, teraz puszy się przed Wami wirtualnie na zdjęciach, a jeszcze wczoraj – realnie na naszych talerzach. :)
Zapewne, co uważniejsi, dostrzegli, że na moim wypieku brak warstwy śmietanowej. Ano tak... To było cięcie jak najbardziej planowane. Po mocno kalorycznym podwieczorku u Bey – miałam wewnętrzną potrzebę ucięcia kliku kalorii. W związku z powyższym, by ciasto nie wyglądało zbyt mizernie – upiekłam je z podwójnej porcji (modyfikując bardzo nieznacznie pewne ilości składników). Brzoskwinie, które w oryginalnym przepisie miały się znaleźć na warstwie śmietanowej – ułożyłam na surowym cieście, posypałam z wierzchu brązowym cukrem, by uzyskać uwielbianą przeze mnie słodką skorupkę – i całość razem upiekłam.
No! tego mi trzeba było! :) Ciasto wyszło absolutnie świetne! Puszyste, lekko wilgotne, z pikantną nutką... Pycha!
Kasiu, choć moje ciasto się trochę różni od oryginału, to i tak dziękuję za świetną bazę! :)

Oryginalny przepis znajdziecie na blogu Pokrojone i Doprawione, a u poniżej prezentuję przepis z moimi modyfikacjami.

Ciasto brzoskwiniowe z kandyzowanym imbirem
wg przepisu Kasiac z bloga Pokrojone i Doprawione – z moimi zmianami

użyłam formy kwadratowej o boku 23 cm, szklanka = 250 ml

2 szkl. mąki
szczypta soli
1 łyżeczki sody oczyszczonej
1 łyżeczki proszku do pieczenia
1 łyżeczka sproszkowanego imbiru
1 łyżeczki cynamonu
120 g miękkiego masła
otarta skórka z jednej cytryny
1 i 1/4 szkl. drobnego cukru do wypieków (ważne, żeby był drobny!)
3 jajka
1 szkl. zmiksowanych świeżych brzoskwiń (1-2 owoce w zależności od wielkości)
3 łyżki drobno pokrojonego kandyzowanego imbiru
dodatkowo 2 świeże brzoskwinie – pokrojone w dużą kostkę (albo w ósemki)
1-2 łyżki brązowego cukru

Wykonanie:
Piekarnik nastawić na 175°C. Formę wysmarować masłem, dno wyłożyć papierem do pieczenia, a boki oprószyć mąką.

Wymieszać w misce mąkę, sól, sodę, proszek do pieczenia, sproszkowany imbir i cynamon. Odłożyć na bok.
Brzoskwinie sparzyć wrzątkiem, obrać ze skórki i zmiksować na pure.

W następnej misce bardzo dokładnie rozetrzeć masło ze skórką cytrynową (do białości). Stopniowo wsypywać cukier i miksować aż masa będzie biała i puszysta. Dodać jajko, dobrze zmiksować. Dodać żółtko i znów zmiksować. Teraz zmniejszyć obroty na najwolniejsze. Połowę mieszanki mącznej przesiać do masy maślano - jajecznej i wymieszać delikatnie tylko do momentu połączenia się składników. Wlać puree brzoskwiniowe i wmieszać je w masę. Teraz dodać drugą połowę mąki i kandyzowany imbir i znów delikatnie wymieszać, aby składniki tylko się połączyły.

Ciasto przełożyć do formy. Na wierzchu rozłożyć kawałki świeżych brzoskwiń. Oprószyć brązowym cukrem. Wstawić do nagrzanego piekarnika i piec około 50-60 min. (patyczek włożony w środek ciasta powinien być suchy).
Wyjąć, ostudzić przez 10 min i wyjąć z formy.
Smacznego!

piątek, 24 lipca 2009

Podwieczorek u Bey :)


Spakowałam walizkę. Tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Kupiłam bilet samolotowy na najbliższy rejs i wkrótce, przeniosłam się do górskiego kantonu Szwajcarii, by późnym popołudniem zasiąść do jadalnego stołu Bey. :) Biały obrus, czerwone serwety, błyszczące naczynia wielkości zastawy dziecięcej... :) Bea, serwowała deser. TEN deser! Piękny i pyszny pod każdym względem. :) Spoglądając na Jej uśmiechniętą twarz – zanurzyłam srebrną łyżeczkę w naczyniu... Ona wiedziała, że będzie mi smakować...:)



Czy jest ktoś wśród czytających kto pozazdrościł mi wizyty u Bey? :D
Oooo, widzę las rąk. :) No ba! Sama bym sobie zazdrościła, gdyby tylko to była prawda... :D
A tymczasem...

Nieee, nie spakowałam walizki, nie wsiadłam w samolot i nie przeniosłam się w te nie tak znowu odległe tereny... W sumie szkoda, pewnie tak bym o wiele bardziej wolała. :)
Jednak deser jest prawdziwy. :) Przecież Bea naprawdę kilka dni temu poczęstowała wirtualnie taką dawką słodyczy, do tego obłędnie się prezentującej, że mnie nie pozostało nic innego, jak skorzystać z dołączonego przepisu i czym prędzej własny deser stworzyłam. :)
Wiecie jak smakował...? Jak ambrozja... :) Jeśli tylko napój mitycznych bogów mógł mieć bardziej stałą konsystencję – to zdecydowanie mógł właśnie tak smakować. :) Słodkie (za sprawą białej czekolady), kremowe mascarpone i orzeźwiające warstwy owocowego musu... Palce lizać. :)

Mam nadzieję, że Bea nie urwie mi głowy za to, że pozwoliłam sobie część owocową zestalić nieco (ale tylko odrobinę), dodając do nich żelatynę. Moje owoce po zmiksowaniu i przetarciu przez gęste sito – zyskały mocno lejącą konsystencję. A to psuło mi zamysł stworzenia warstwowego deseru. Ja bowiem, oprczócz warstwy musu malinowego, dodałam jeszcze drugą – mus jagodowy.
Po oryginał – zapraszam na blog Bey. Tutaj znajdziecie przepis zmodyfikowany o w/w dodatki.
Zapraszam. :)




Deser z mascarpone, białą czekoladą i owocowym musem
wg przepisu Bey z bloga Bea w Kuchni

Musy owocowe:
1 szkl. zmiksowanych i przetartych przez gęste sitko świeżych malin
1 szkl. zmiksowanych świeżych jagód
3 listki żelatyny
* ewentualnie cukier do smaku, jeśli owoce są zbyt kwaśne

Żelatynę w listkach namoczyć w zimnej wodzie. Po kilku minutach dobrze odcisnąć z niej wodę. Włożyć do małej miseczki i rozpuścić w ok. 1,5 łyżki wrzącej wody. Połowę rozpuszczonej żelatyny wlać do zmiksowanych malin – energicznie wymieszać. Drugą połowę dodać do zmiksowanych jagód – wymieszać. Odstawić.

Krem:
200 g białej czekolady + 2 łyżki słodkiej śmietanki
250 g mascarpone
180 g bardzo gęstej słodkiej śmietanki (polecam Piątnicę 36%) - w oryginale creme fraiche
otarta skórka z cytryny (lub pomarańczy)
1 łyżka amaretto

Czekoladę wraz z dwoma łyżkami słodkiej śmietanki - rozpuścić w kąpieli wodnej. Mascarpone wymieszać z gęstą śmietanką kremową. Dodać lekko przestudzoną czekoladę i nieco otartej skórki z cytryny i ponownie dobrze wymieszać. Rozłożyć masę do indywidualnych naczynek. Na wierzch rozlać równomiernie mus jagodowy. Wstawić do lodówki na min. 1 godzinę (lub do czasu, gdy mus lekko się zetnie). Na zimny deser wylać przygotowany mus malinowy. Ponownie wstawić do lodówki, porządnie schłodzić.
Podawać udekorowane świeżymi owocami.
Smacznego!

wtorek, 21 lipca 2009

Kruche babeczki. Pełne wiśni.


Siedziałyśmy przy okrągłym stoliku. W słońcu było gorąco i duszno, a my schowałyśmy się pod parasolem, w przyjemnym cieniu „ogródka”. Nawet lekka bryza utorowała sobie drogę właśnie między stolikami, przynosząc dodatkową ulgę. Umówione byłyśmy na babskie plotki. W Pikawie. Przy kawie. Mrożonej oczywiście. :) Moje ulubione miejsce spotkań (obok Mon Bazlac i Cafe Ferber). Z klimatem. Z ciekawym wnętrzem i pięknymi meblami. Kawiarnia, w której każdy najmniejszy detal ma swoje miejsce i trudno nie zawiesić na nim dłużej oka.

Więcej zdjęć z wnętrz Pikawy zamieściłam na Lustrze.


Trzy godziny minęły w mgnieniu oka. W międzyczasie pojawiły się jeszcze słodkości: torcik kajmakowy i deser Bambo. Kolejne odłożone w biodra kalorie. Kto by się tym przejmował. :)
Obgadałyśmy ze sto babskich spraw. Ponarzekałyśmy na mężów (no bo kto to widział, żeby auto trzydrzwiowe było lepsze od pięciodrzwiowego?!), na kryzys (no niechże się już skończy!), nawet dzieciom nie przepuściłyśmy. ;-) Ach, były też tematy kulinarne, no ba! To się rozumie samo przez się! :D


A potem wróciłam do domu i ulepiłam 22 babeczki. Kruche. Po brzegi wypełnione świeżą, sezonową wiśnią.
Powstały w wyniku inspiracji przepisem Mary Berry na wiśniowy paj (wyszperany przez Dziunię. Notabene, to właśnie z Dziunią odkładałyśmy wspomniane wyżej kalorie. :)). Użyłam jednak w zamian oryginalnego – swój ulubiony, klasyczny przepis na kruche ciasto, a zamiast jednego dużego ciasta – wykonałam małe babeczki, zmieniając jednocześnie proporcje wszystkich użytych składników.

Nie będę Was namawiać, że koniecznie trzeba je upiec. Ale tak się składa, że to jedyna metoda, by sprawdzić jakie są pyszne. :)



Kruche babeczki nadziewane wiśnią (ok. 22 szt.)
inspirowane przepisem Mary Berry na wiśniowy paj

Nadzienie:
ok. 700 g wydrylowanych wiśni wraz z sokiem, które puszczą (waga bez pestek)
120 g cukru (najlepiej brązowego)
2 łyżki skrobii kukurydzianej (maizena) lub mąki ziemniaczanej
2 łyżki zimnej wody
10 g masła
kilka kropel zapachu migdałowego (niekoniecznie)

Wiśnie wraz z sokiem i cukrem włożyć do garnka (jeśli soku jest bardzo mało, to wlać na dno ok. 50 ml wody), postawić na mały ogień i często mieszając gotować ok. 10 min. aż wiśnie puszczą więcej soku, a cukier się dobrze rozpuści. W kubeczku wymieszać dobrze skrobię kukurydzianą (lub ziemniaczaną) w dwóch łyżkach zimnej wody i od razu wlać do wiśni. Energicznie mieszać, bo masa szybko zacznie gęstnieć. Doprowadzić do wrzenia i gotować jeszcze ok. 1 minuty cały czas mieszając. Zdjąć z ognia. Dodać masło i zapach migdałowy – dobrze wymieszać.
Odstawić do ostudzenia.

Kruche ciasto:
250 g przesianej mąki
125g masła
125 g cukru pudru
1 jajko

Mąkę przesiać na stolnicę lub do misy robota, dodać masło pokrojone na małe kawałki. Rozcierać, aż utworzą się małe grudki. Dodać przesiany cukier puder – wymieszać, a następnie wbić całe jajko. Zagniatać, niezbyt długo, aż będzie gładkie.
Uformować wałek o średnicy ok. 5 - 6cm, podzielić na dwie części w proporcjach ok. 2/3 i 1/3. Zawinąć w folię spożywczą. Wstawić do lodówki na min. ½ godziny.

Piekarnik rozgrzać do 180 st. C. Przygotować foremki do tartaletek – wysmarować rozpuszczonym masłem lub olejem roślinnym, oprószyć lekko mąką.

Schłodzone ciasto (większy kawałek) pokroić na plasterki ( u mnie grubości ok. 0,7 cm). Każdy plasterek rozwałkować dość cienko (max. 2mm) do wielkości odpowiadającej średnicy foremek. Wyłożyć foremki ciastem. Wystający poza foremkę nadmiar ciasta – odciąć. Ze skrawków znów można zagnieść ciasto. Piec ok. 5 min. (tylko do lekkiego ścięcia).
Wyjąć z piekarnika. Do każdej babeczki włożyć po łyżce wiśni.
Mniejszy kawałek ciasta pokroić na plasterki w ilości odpowiadającej podpieczonych babeczek. Każdy plasterek rozwałkować cienko I delikatnie nałożyć na wierzch babeczek, lekko przyciskając do brzegów. Każdy przygotowany w ten sposób wierzch nakłuć w kilku miejscach wykałaczką. Wstawić do pieca na kolejnych ok. 15 – 20 min. Piec do zrumienienia wierzchu babeczek.
Wyjmować z foremek po lekkim wystudzeniu. Ostudzone posypać cukrem pudrem.
Smacznego!

czwartek, 16 lipca 2009

Chleb orkiszowy z bulgurem. Weekendowa Piekarnia#39


Dzisiaj u mnie (niezwykle jak na mnie) krótko. :D Przez ostatnich kilka dni nie narzekałam na nudę. Jednak pomiędzy tym i owym, czas na piekarzenie też się znalazł. I choć z pewnym (ba! dużym!) opóźnieniem – to i ja prezentuję swój wypiek z minionego 39-tego wydania Weekendowej Piekarni.
Z dwóch propozycji Gospodyni reve82, wybrałam chleb orkiszowy z pszenicą bulgur. I tylko jedną zmianę wprowadzić musiałam, a mianowicie zamiast niedostępnego w moich sklepach bulguru – użyłam kuskus.
Ciasto chlebowe większych problemów wychowawczych nie przyniosło. :) No, może poza tym, że koncertowo się rozlało, gdy przeniosłam uformowany bochen na gorący kamień. Tak więc znów naleśnik wyjęłam. Notabene, ostatnio naleśniki mnie polubiły. :) Co mi jakoś szczególnie wcale nie przeszkadza. :)
Chlebek smaczny, choć tym razem muszę przyznać, bardziej smakował mężowi (zdecydowanie jednak preferuję smak chlebów zakwasowych). Niemniej zjedzony został do ostatniego okruszka. :)

Uśmiecham się do Reve82 i Margot o spojrzenie na moje dokonanie życzliwym okiem i puszczenie w niepamięć mojego spóźnialstwa. ;-)


Chleb orkiszowy z pszenicą bulgur
cytuję za Reve82 z bloga Dziś mam smaka na...

Składniki na dwa bochenki chleba, można oczywiście zmniejszyć ilości o połowę i upiec jeden bochenek)

Bulgur
100g ziarna pszenicy bulgur
250ml wody
½ łyżeczki soli
Zagotować w rondlu wodę z dodatkiem soli, domieszać pszenicę. Mieszać od czasu do czasu pozwalając pszenicy wchłonąć całą wodę. Zajmie to ok. 10 - 15 minut. Napęczniałą i miękką pszenicę odstawić do ostygnięcia.

Rozczyn drożdżowy
2 łyżeczki miałkiego brązowego cukru
2 łyżeczki drożdży instant
50ml ciepłej wody
Drożdże rozprowadzić w wodzie z dodatkiem cukru, wymieszać i odstawić w ciepłe miejsce, aby ruszyły.

Ciasto
750g mąki orkiszowej
190g mąki pełnoziarnistej
½ szkl. płatków owsianych niebłyskawicznych (zamiennie mogą być otręby)
1½ łyżki soli
50ml oliwy z oliwek
300 - 400ml ciepłej wody (na początku proponuję dać 300 ml wody, a potem ewentualnie dodać resztę, jeśli ciasto będzie tego wymagało - jest to zależne od właściwości mąki)

Przesiać do miski mąki, dodać płatki oraz przygotowany i ostudzony bulgur. Zrobić w środku wgłębienie i wlać w nie rozczyn drożdżowy oraz oliwę, sól i umowne 3/4 przygotowanej wody. Wymieszać całość i zagnieść ciasto. W razie potrzeby dolać resztę wody, tak aby ciasto dało się swobodnie wyrobić - powinno być na końcu gładkie i elastyczne. Wyrabiamy ciasto ok. 10-15 minut. Na końcu formujemy je w kulę i umieszczamy w naoliwionej misce, przykrywamy folią i odstawiamy w ciepłe miejsce do podwojenia objętości (ok. 1,5h).

Wyrośnięte ciasto przekładamy na stolnicę, dzielimy na dwie części i każdą wyrabiamy po 5 minut. Formujemy dwa podłużne bochenki. Każdy z bochenków obtaczamy w ziarnie sezamu, najlepiej rolując bochenkiem po rozsypanym na stolnicy ziarnie. Tak przygotowane bochenki układamy na papierze do pieczenia i odstawiamy do ponownego wyrośnięcia na ok. 1 h, tak aby podwoiły objętość.

Rozgrzewamy piekarnik do 250 st. C. Przed włożeniem do pieca należy nad bochenkami obficie rozpylić gorącą wodę. Temperaturę zmniejszamy do 200 st. C, wkładamy bochenki do pieca i pieczemy ok. 40 - 50 minut, aż będą brązowe i wypieczone, a popukane od dołu wydadzą głuchy odgłos. Jeśli bochenki będą zbyt szybko brązowieć należy trochę zredukować temperaturę w piekarniku. Upieczone chłodzimy na kratce.

niedziela, 12 lipca 2009

Tarteletki. Mascarpone i letnie owoce.



Lubię prace manualne.
W szkole podstawowej uszyłam dla młodszej siostry spodnie. Jednorazowe. Wyszła w nich na podwórko. Wróciła bez spodni... :D
W szkole podstawowej wyszywałam obrusy. Obowiązkowo wzorem kaszubskim. :D Niedawno wszystkie wyrzuciłam. Nigdy nie rozścieliłam ich na stole...
Farby, pędzle, biała ściana w młodzieńczym pokoju. Po kilku godzinach wyłonił się koń z rozwianą grzywą.
Druty, szydełko... oczko za oczkiem. Ileż ja swetrów i ażurowych bluzeczek nadziergałam jako młoda dziewczyna... Z jednym z nich wiążą mnie szczególne wspomnienia...
Na studiach budowałam makiety. Całe plansze warstwic, na nich domy, drogi, drzewa. Wszystko ręcznie cięte, mierzone, pasowane, sklejane...
Na studiach rzeźbiłam w glinie. Spod zatopionych w materiale palcach – wyłaniało się popiersie człowieka...
Setki zarysowanych tuszem kalek. Drapanych żyletkami, gdy wkradł się błąd, lub weszła planowana zmiana.
Potem nadeszły komputery. Zabrakło miejsca na manualne uniesienia. Klik klik klik. Klik klik klik. Klik.




Dzisiaj prace manualne odnajduję w kuchni. Trudno się tym znudzić. Zbyt wiele inspiracji, zbyt wiele chęci. Nie bez znaczenia jest fakt, ze lubię jeść. Również wzrokiem. :) Tu nie ma miejsca na pośpiech. Odliczam, ważę, ucieram. Bawię się kolorem i formą. A potem będzie nagroda. Uśmiechnięte buzie zadowolonych dzieci. I męża.
Mnie też smakuje. :) Choć nie wiem, czy sam akt tworzenia nie był przyjemniejszy... :) To nic. Stworzę coś nowego. :)



Tarteletki z kremem z mascarpone i letnimi owocami

Kruche ciasto:
250 g przesianej mąki
125g masła
125 g cukru pudru
1 jajko

Mąkę przesiać na stolnicę lub do misy robota, dodać masło pokrojone na małe kawałki. Rozcierać, aż utworzą się małe grudki. Dodać przesiany cukier puder – wymieszać, a następnie wbić całe jajko. Zagniatać, niezbyt długo, aż będzie gładkie.
Uformować wałek o średnicy ok. 5 - 6cm, zawinąć w folię spożywczą. Wstawić do lodówki na min. ½ godziny.

Piekarnik rozgrzać do 200 st. C. Przygotować foremki do tartaletek – wysmarować rozpuszczonym masłem lub olejem roślinnym, oprószyć lekko mąką.

Schłodzone ciasto pokroić na plasterki ( u mnie grubości ok. 1 cm). Każdy plasterek rozwałkować dość cienko do wielkości odpowiadającej średnicy foremek. Wyłożyć foremki ciastem. Piec ok. 15 min. (do lekkiego zarumienienia). Gotowe spody delikatnie wyjmować z foremek po ostudzeniu.


Krem:
inspirowany przepisem na torcik capuccino

2 żółtka
85 g drobnego cukru do wypieków
250 g sera mascarpone
2 listki żelatyny
250 ml śmietany kremówki
1 łyżka amaretto (albo innego alkoholu smakowego, np. cytrynowego)

Żółtka ubić z cukrem na parze. Zdjąć miskę z parującego garnka.
2 listki żelatyny namoczyć w zimnej wodzie. Gdy zmięknie - rozpuścić w odrobinie gorącej wody (ok. 2 łyżki). Lekko przestudzić i wmieszać do masy jajecznej.
Teraz delikatnie wmieszać mascarpone (najlepiej ręcznie, np. rózgą cukierniczą).
Śmietanę ubić na sztywny krem i wraz z amaretto - wymieszać z masą mascarpone.


Owoce:

ok. 1 szkl. jagód
ok. 1-1,5 szkl. malin
3-4 morele
lub inne dowolne owoce (porzeczki, jeżyny, nektarynki, etc.)

Każdy kruchy spód wypełnić ok.1 łyżką kremu. Dekorować świeżymi owocami.
Rozkoszować się smakiem lata od razu. :) Pozostałe tarteletki przechowywać w lodówce (jednak jak najkrócej).
Smacznego!

środa, 8 lipca 2009

Jagodzianki waniliowe


Nie może być lata i sezonu jagodowego bez jagodzianek. To prawie tak jak Wielkanoc bez baby, czy Boże Narodzenie bez pierożków i barszczu (przynajmniej w moim przypadku).
Lato pachnie lasem i smakuje granatowo. :) Ma pofarbowane palce, które ciężko domyć i umorusaną buzię. :D
Kilka dni temu, byłam “w trasie” i całymi długimi kilometrami przejeżdżałam drogami przecinającymi mazurskie lasy. Ileż tam przydrożnych sprzedawców leśnych jagód stało ze swoimi zapełnionymi koszami! To dobitnie świadczy, że sezon na jagody już nadszedł. :)

Ja swój sezon rozpoczęłam już kilka dni temu pysznymi razowymi babeczkami wg przepisu Gordona Ramsaya. Teraz nadszedł czas na obowiązkowe jagodzianki. W naszych piekarniach i cukierniach też już się pojawiły, ale nie przepadam za tymi kupnymi. Irytuje mnie, że ciasto nie jest puszyste, jakiego oczekuję, a po kilku godzinach leżenia zwyczajnie wysychają. Jagodzianki muszą być domowe. Z przepisu idealnego.
Od czasu do czasu testuję różne receptury, ale wciąż moim absolutnym faworytem, do którego niezmiennie wracam z ogromną przyjemnością – jest przepis Liski na jagodzianki waniliowe. Z tego przepisu jagodzianki wychodzą dokładnie takie, jakie powinny. Drożdżowe ciasto jest delikatne, pysznie maślane, mięciutkie i nawet w trzeciej dobie wciąż tak samo świetnie smakuje (trzymałam pod folią, nic nie straciły na wilgotności). W normalanych warunkach nie byłoby szansy na to, by te jagodowe bułeczki uchowały się w moim domu tyle czasu. Tym razem stało się tak tylko dlatego, ponieważ synek jest na wakacjach, a my mamy dość ograniczone możliwości spożywania jednorazowego... :)
Proszę częstujcie się, a najlepiej sami spróbujcie upiec te pyszne, proste i zupełnie bezproblemowe w wykonaniu bułeczki. Warto! :)


Waniliowe jagodzianki
cytuję za Liską

* w tym przepisie używana była szklanka o pojemności 200 ml

zaczyn:
20 g drożdży
1/2 szklanki* mleka
1/2 szkl mąki
1/4 łyżeczki cukru

ciasto:
120 g masła o temp pokojowej
3/4 szkl cukru
3 żółtka
1/2 szkl mleka
cukier waniliowy z prawdziwą wanilią lub olejek waniliowy
1/4 łyżeczki soli
skórka z cytryny (2 łyżki)
3,5 szkl mąki

nadzienie:
jagody (ok. 30 dag)
cukier do smaku (ok. 3/4 szkl. - trzeba pamiętać, że jagody po upieczeniu są kwaśne, więc lepiej dać więcej cukru niż mniej)
cukier waniliowy

Drożdże rozpuścić w letnim mleku. Po 3 min. dodać mąkę i cukier i dokładnie wymieszać. Owinąć plastikową folią i zostawić na 30 minut.

W dużej misce ubić masło, dodać stopniowo cukier, następnie zaczyn.
Zmniejszyć obroty miksera i dodawać: żółtka, mleko, wanilię, skórkę, sól i mąkę.
Kiedy ciasto będzie gładkie, wyjąć, uformować kulę i owinąć w plastikową folię wysmarowaną masłem. Zostawić, żeby wyrosło, ok. 40-60 minut.

Następnie podzielić ciasto na 15 części, z każdej z nich zrobić placuszek, wypełnić jagodami wymieszanymi z cukrem i cukrem waniliowym. Uformować bułeczkę, posmarować jajkiem i posypać z wierzchu cukrem.

Piekarnik nagrzać do temp. 180 st. C. Wstawić jagodzianki i piec ok. 30 minut, lub do czasu zarumienienia.

niedziela, 5 lipca 2009

Pieczone ziemniaki i orzechy ze śliwką, czyli Weekendowa Piekarnia #38


Z pewnym niepokojem myślałam o tym, że w upale jaki (w końcu) nawiedził moje strony – przyjdzie mi rozgrzewać na pełną niemal parę piekarnik, by przygotować mój nieoceniony kamień... Serio, serio, po ostatniej edycji WP byłam niemal przekonana, że na czas żaru z nieba, piekarnię przyjdzie mi z dużą przykrością zamknąć i rozpocząć konsumpcję zamrożonego pieczywa, które szczęśliwie poczyniłam w ostatnim czasie. I być może tak by się właśnie stało, gdybym jednak wiedziona ciekawością przemożną – nie zajrzała na blog Ani do Mojej małej kuchni, która to na ten tydzień przygotowała przepisy na dwa chleby autorstwa samego Jeffreya Hamelmana (z jego książki "Bread"). Wystarczył jeden rzut oka i całe moje “gorące obawy” w łeb wzięły. :D Myśl o pieczonych ziemniakach (które wielbię całym sercem!) w jednej chwili spowodowała, że zapachniało mi tak intensywnie... Zaś wspomnienie o chlebku ze śliwką i orzechami laskowymi – przyniosło nie mniej aromatyczne doznania. :) Nie było rady! Piekarnia musiała i tym razem ruszyć! I jak dobrze, że ruszyła! :) Zresztą korzyści były dwie, bo oprócz absolutnie przepysznego pieczywa – miałam też jeden z bardziej wyczekiwanych w moim domu obiadów – pieczone młode ziemniaczki z pysznym sosem tza - tziki. Zadowolenie pełną gębą, którego nawet piekielne temperatury nie zniweczyły. :D
Ponieważ jednak obiad był jedynie efektem ubocznym (acz niewątpliwie pysznym, że paluszki lizać), więc zostawiam jego temat na boku.


Będzie o głównych bohaterach dzisiejszego wpisu, czyli o chlebie. I bułkach. A tak, tak, o bułkach, bo skorzystałam skwapliwie z podpowiedzi Gospodyni Ani i zrealizowałam pomysł, by chleb z orzechami i śliwką - zamienić na śliczne, krągłe bułeczki. Dość powiedzieć, że wyszły re-we-la-cyj-ne! :) Mięciutkie wewnątrz i z lekko chrupiącą skórką na zewnątrz. Uprażone orzechy laskowe i śliwka kalifornijska – samo pyszne zdrowie zamknięte w delikatnym miąższu. Za takie pieczywo w porządnej piekarni (a mam jedną godną nazwy “PIEKARNI” w swoim mieście) trzeba było płacić niemałe kwoty. Moje własne bułeczki były z pewnością tańsze, a smakowały tak, że niech drżą wszystkie piekarnie, bo na mnie chyba nie prędko zarobią. :D

Czas na słowo o drugim wypieku. Mój chleb z pieczonymi ziemniakami zyskał dodatkowe aromaty, bowiem dorzuciłam do ciasta zarówno słodki w smaku pieczony czosnek, jak i listki świeżego rozmarynu. Ciasto dość luźne mi wyszło, w związku z tym miałam problem z utrzymaniem kształtu bochenka. Zaraz po tym jak wyłożyłam go z koszyczka, w którym wyrastał - rozłożył się prawie jak naleśnik. :D Co prawda rozgrzany kamień nieco wypchnął go do góry, ale jednak ostateczny efekt wizualny nie był szczególnie zadawalający. Jednak jeśli chodzi o smak – tutaj nic nie mogę zarzucić. Pycha! Pycha! Pycha! :) Jedna kromka na raz – to za mało! :)
Podsumowując, z obu wypieków jestem wielce zadowolona, oba baaaardzo nam smakowały, z minimalnym wskazaniem na plus dla chleba z ziemniakami. :)

Aniu, dziękuję za tak pyszne przepisy! To była ogromna przyjemność wziąć udział we wspólnym piekarzeniu. :)
Alu, dziękuję za Weekendową Piekarnię! :)



Chleb z orzechami laskowymi i suszonymi śliwkami (na zakwasie)
cytuję za Anią z bloga Moja mała kuchnia - przepis Jeffreya Hamelmana z książki "Bread"

zaczyn:
100 gr mąki pszennej chlebowej
60 gr wody
20 gr zakwasu (pszennego w przepisie oryginalnym)

ciasto właściwe:
275 gr mąki pszennej chlebowej
125 gr mąki pszennej razowej
270 gr wody
25 gr miękkiego masła
10 gr soli
7-8 gr świeżych drożdży
zaczyn
60-65 gr orzechów laskowych
60-65 gr suszonych śliwek (np. kalifornijskich), grubo pokrojonych

Mieszamy składniki zaczynu aż się dobrze wymieszają - powstanie bardzo gęsta masa. Przykrywamy i zostawiamy na 12-16 godzin.
Zanim weźmiemy się do wyrabiania ciasta należy wyprażyć orzechy - w tym celu nagrzewamy piekarnik do temperatury 180-200 C i wysypujemy orzechy (całe) na blachę. Wkładamy do piekarnika (środkowa półka) na 8-12 minut. Później po wystudzeniu skórka powinna bardzo łatwo schodzić, wystarczy potrzeć kilka orzechów między dwoma dłońmi. Same orzechy powinny być lekko brązowe z wierzchu. Tak wyprażone orzechy dadzą bardzo piękny aromat naszemu chlebowi.
Gdy mamy gotowy zaczyn mieszamy składniki ciasta - zostawiamy na razie osobno orzechy i śliwki dodamy je później - tuż przed końcem wyrabiania. Ciasto wyrabiamy aż do uzyskania średnio rozwiniętego glutenu. Będzie ono trochę luźniejsze, czym nie należy się przejmować, gdyż orzechy i śliwki przyjmą część wilgoci. Pod koniec wyrabiania dodajemy orzechy ze śliwkami i wyrabiamy jeszcze krótko do ich równomiernego wymieszania się.
Zostawiamy ciasto przykryte do wyrośnięcia na 1 - 1 1/2 godziny.
Jeśli ciasto wyrasta godzinę to nie musimy go składać, jeśli ma wyrastać 1 1/2 godziny to składamy je raz po 45 minutach.
Kształtujemy bochenek i dajemy do wyrośnięcia do koszyka lub przekładamy ciasto do przygotowanej wcześniej foremki (wysmarowanej tłuszczem i wysypanej otrębami). Tutaj Hamelman pisze, że można z powodzeniem upiec z tego przepisu bułki - wtedy dzielimy ciasto na przykład na 8 części, kształtujemy bułki i zostawiamy pod przykryciem do wyrośnięcia.
Tak przygotowany chleb / bułki powinny wyrastać około 1 godziny.
Nagrzewamy w międzyczasie piekarnik do 235 C i gdy chleb jest gotowy wkładamy go do piekarnika i pieczemy z parą. Po 15 minutach skręcamy temperaturę do 215 C i pieczemy dalsze 25-30 minut.
Gotowy chleb studzimy na kratce.


Chleb z pieczonymi ziemniakami (na drożdżach)
cytuję za Anią z bloga Moja mała kuchnia - przepis Jeffreya Hamelmana z książki "Bread"

pate fermentee:
150 gr mąki pszennej chlebowej
98 gr wody
3 gr soli
0,3 gr świeżych drożdży (dosłownie odrobinka - tyle co ziarnko słonecznika)

ciasto właściwe:
275 gr mąki pszennej chlebowej
75 gr mąki pszennej razowej
217 gr wody
9 gr soli
6 gr świeżych drożdży
125 gr pieczonych ziemniaków
pate fermentee
opcjonalnie - zioła lub pieczony czosnek (więcej informacji na końcu przepisu)

Przygotowujemy najpierw pate fermetee - czyli najpierw rozpuszczamy drożdże w wodzie, potem dosypujemy mąkę i sól i mieszamy do uzyskania gładkiej konsystencji. Przykrywamy i odstawiamy na 12-16 godzin.
Zanim przystąpimy do przygotowywania ciasta musimy upiec ziemniaki (najlepiej w piekarniku). J.Hamelman razi by tylko porządnie umyć ziemniaki i zostawić je ze skórką (później da ona ładny efekt optyczny w chlebie). Upieczone ziemniaki po ostygnięciu siekamy.
Gdy mamy już wszystko gotowe mieszamy składniki ciasta bez pate fermentee. Wyrabiamy kilka minut by wszystko dobrze się wymieszało. Dodajemy wtedy pate fermentee (najlepiej podzielić na małe kawałki co ułatwi mieszanie) i wyrabiamy ponownie. Ciasto będzie miało dosyć gęstą konsystencję, lecz ziemniaki zawierają w sobie dużo wilgoci i należy być bardzo ostrożnym z dodawaniem zbytniej ilości wody podczas wyrabiania ciasta. Ciasto po wyrobieniu powinno być elastyczne i mieć średnio rozwinięty gluten. Przed końcem wyrabiania ciasta możemy dodać inne dodatki, o których mowa na końcu przepisu.
Przykrywamy i zostawiamy do wyrośnięcia na 1 i 1/2 godziny. Po 45 minutach wyrastania składamy ciasto.
Po tym czasie kształtujemy początkowo bochenek i zostawiamy na chwilę na omączonej lekko stolnicy gładką powierzchnią do dołu przykryty ściereczką. Po 10-20 minutach ostatecznie kształtujemy nasz bochenek (okrągły czy podłużny) i wkładamy do wyrastania do koszyka (lub odpowiednio przygotowanej foremki). Przykrywamy i zostawiamy na 1 godzinę 15 minut do ponownego wyrośnięcia.
Nagrzewamy w tym czasie piekarnik do 230 C. Chleb po wyrośnięciu nacinamy i wkładamy do piekarnika i pieczemy z parą. Gdy na chlebie pojawi się kolor uchylamy na chwilę drzwiczki piekarnika by pozbyć się pary i dopiekamy w suchym piekarniku. Chleb piecze się około 40 minut. Nabierze on od ziemniaków pięknego koloru i gdyby ciemniał zbyt szybko, należy obniżyć temperaturę do 220 C. Chleb musi się wypiekać stosunkowo długo co spowodowane jest wilgocią w ziemniakach.
Gotowy chleb studzimy na kratce.

Opcjonalnie można do tego chleba dodać różnych ziół by urozmaicić jego smak. Zioła dodajemy pod koniec wyrabiania ciasta.
Na przykład można dodać świeżego rozmarynu - posiekane listki. Proporcje to 1% wagi rozmarynu w stosunku do wagi mąki - czyli w naszym przypadku 500 gr mąki - 5 gr rozmarynu.
Innym dodatkiem jest szczypiorek (również posiekany) - w stosunku 1,5 - 2 % (czyli 7-10 gr).
Możemy też dodać pieczony czosnek w proporcji 3% (15 gr). bierzemy świeżą główkę czosnku i ucinamy jej górną część. Czosnek skrapiamy oliwą i pieczemy w piekarniku w 180 C - aż zmięknie. Jak przestygnie - wyciskamy upieczone ząbki czosnku i dodajemy do wyrabianego ciasta na początku razem z ziemniakami.
W końcu można zrobić kombinacje pieczonego czosnku i ziół - jak kto lubi!

piątek, 3 lipca 2009

Letnia zupa ziemniaczana z porem, bobem i majerankiem



To był intensywny tydzień. Wyjazdy, rozjazdy, pakowania, rozpakowania, całusy na do widzenia... Potem kolejne podróże i całe dłuuugie godziny spędzone w aucie. Potem zmęczone powroty, z powieką ciężką i upragniony sen...
Lubię moment wyjazdu, bo czeka nowe, ciekawe, inne. Ale potem bardzo szybko wszystko zostaje przetasowane i właśnie powrót staje się najważniejszy. Do domu. Bo to jak w powiedzeniu, że wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej... Oswojone rzeczy, ulubione kąty, własna kuchnia, książki, poduszka, ciasto wcześniej przygotowane, domowe sprawy. I stęsknione dzieci.
Warto wyjeżdżać, by móc powrócić... :)

A dzisiaj zupa ziemniaczana w nowej odsłonie. Ot, taka zwykła niby zupa. :) Ale w letniej odsłonie, bo z młodych ziemniaków i dodatkiem młodego bobu. I młodego pora. I świeżych listków majeranku z własnej okiennej uprawy. :) Pyszna na powroty, oraz na każdy dzień. Spróbujcie, na pewno i Wam posmakuje. :)
Dla mięsożerców polecam z boczkiem, ale próbowałam też w wersji wegetariańskiej – smakuje równie świetnie. :)



Zupa ziemniaczana z porem, bobem i majerankiem
zainspirowana przepisem Roberta Sowy z książki “W poszukiwaniu smaku doskonałego” (z moimi zmianami)

ok. 500 g młodego bobu
4-5 średniej wielkości młodych ziemniaków
2 łyżki masła lub oliwy
2 młode pory (tylko jasne części)
2 ząbki czosnku
1 litr bulionu (np. takiego)
sól, pieprz, gałka muszkatołowa - do smaku
garść listków świeżego majeranku (lub 1-2 łyżeczki suszonego)
kilka plasterków boczku wędzonego (w wersji wegetariańskie po prostu pominąć)
100 g serka topionego (smak naturalny)

Bób krótko podgotować w osolonej wodzie (od zawrzenia wody wystarczy 5 min.). Gdy lekko ostygnie – obrać ze skórki, podzielić na dwie równe części.
Ziemniaki obrać, umyć, pokroić w kostkę. Pory umyć i pokroić w plasterki.
W garnku rozpuścić masło (oliwę) i zeszklić na niej pory. Dorzucić wyciśnięte ząbki czosnku, pokrojone ziemniaki, świeżo startą gałkę muszkatołową i chwilę przesmażyć. Zalać bulionem, dorzucić połowę bobu, listki świeżego majeranku (lub suszonego), doprawić do smaku solą i gotować do miękkości warzyw (ok. 20 min.).
Zmiksować zupę na krem. Dołożyć topiony serek, a następnie jeszcze chwilę gotować, aż do rozpuszczenia serka. Doprawić do smaku pieprzem (a w razie potrzeby także i solą).

Pozostałą część bobu podsmażyć na patelni wraz z boczkiem.
Podawać zupę z dodatkiem bobu i boczku na wierzchu.
Smacznego!